دخترانه

شما انگیزه ی این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را خیال نکنید که فقط این است که ما گریه کنیم برای سید الشهدا! نه سید الشهدا احتیاج به این گریه ها دارد و نه این گریه، خودش فی نفسه، یک کاری از آن بر می آید؛ لیکن این مجلس ها مردم را همچو مجتمع می کنند و یک وجهه می دهند. سی میلیون و سی و پنج میلیون جمعیت در دو ماه محرم و خصوصاً دهه ی عاشورا یک وجهه، طرفِ یک راه می روند. بیخود بعضی از ائمه ی ما نمی فرمایند که برای من در منابر روضه بخوانند... مسأله، مسأله گریه نیست... مسأله سیاسی است که ائمه ی ما با همان دید الهی که داشتند، می خواستند که این ملّت ها را با هم بسیج کنند و یک پارچه کنند. قدرت های بزرگ از این چادرها - خیمه های عزاداری - می ترسند. قدرت های بزرگ از این سازمانی که بدون اینکه دست واحدی در کار باشد که آنها را مجتمع کند. خود به خود ملّت را به هم جوشانده است در سراسر کشور، کشور پهناور، در ایام عاشورا و در دو ماه محرم و صفر و ماه مبارک، این مجالس است که مردم را دور هم جمع کرده است و اگر یک مطلبی بخواهد برای اسلام خدمتی بکند و شخصی بخواهد که مطلبی را بگوید. سرتاسر کشور به واسطه ی همین گویندگان و خطبا و ائمه ی جمعه و جماعت یک دفعه منتشر می شود و اجتماع مردم در تحت این بیرق الهی، این بیرق حسینی، اسباب این می شود که سازمان داده شده باشد.